‌

هرچقدر که بیشتر دوستت دارم، زن، از خودم بیشتر بدم میاد. که چقدر اذیتم کردی، چقدر تنهام داری می‌ذای و چقدر بی‌معرفتی. بعضی وقت‌ها دلم می‌خواست هیچوقت نمی‌شناختمت. یا حداقل هیچوقت حرف‌هات رو باور نمی‌کردم. به همه‌ی آدم‌ها حسادت می‌کنم. به اکست، به خانواده‌ت، به اونی که بهش ایمیل می‌دادی یا بنظر تلگرام و همه‌ی حرف‌هات رو بهش می‌گفتی و اون هم کاناداست، به آدم‌های کانادا و آمریکا، به الهی‌نیا، به ژانگ‌لی، به جیمز، به آدم‌هایی که هنوز ندیدی و قراره باهاشون آشنا شی، شت. واقعا خسته شدم. نمی‌دونم چندماهه این‌طوریم.