‌

بعضی وقت‌ها واقعا حالم بد میشه از این‌که دوستم نداره -حداقل اون‌قدر که من دوستش داشتم- و براش جدی نیست. نه چون دوستم نداره یا هرچی، چون اون که به آدم ربط نداره. زورچپون‌ که نیست. صرفا چون خودش همیشه می‌گف برای اون همه‌چیز جدی‌تره و بعضی وقت‌ها وانمود می‌کرد ناراحته که من اونقدری که اون دوستم داره دوستش ندارم. مثل امروز که گفت «نه، می‌خوام بگم برام مهم نیست». خیلی این‌ها رو گفته بهم این مدت. که به جز ویزا و رفتن به چیزی فکر نمی‌کنه و مشکلی با پشت سر گذاشتن من نداره. ولی خب. من توی یه فرآیند تکاملی دیگه غصه نمی‌خورم این لحظه‌ها. به‌جاش یکم گریه می‌کنم، سرترالین و دیازپوکساید می‌خورم، یه دوش آب سرد می‌گیرم و بعد می‌خوابم -- که خواب ببینم.